Wat zijn tremanormen?
Tremanormen zijn bepaalde richtlijnen waardoor de rechtbanken de alimentatie vast kunnen stellen, een ander vaak gebruikt woord hiervoor is dan ook alimentatienormen.. Deze normen worden gehanteerd bij het vaststellen van de hoogte van de alimentatie. Het is belangrijk om te weten dat dit slechts richtlijnen zijn en dat het hier niet gaat om een officiële wet. Er is dus zeker de mogelijkheid om enigszins van de tremanormen af te wijken als dat passend is. De meeste rechters volgen de tremanormen echter wel consequent. De tremanormen worden zowel bij partneralimentatie als kinderalimentatie gehanteerd.
Kinderalimentatie is een maandelijks bedrag wat de niet-verzorgende ouder betaalt aan de verzorgende ouder. Dit geld is bestemd voor de verzorging en opvoeding van de kinderen. Met de tremanormen kan ook de kinderalimentatie vastgesteld worden. Bij het vaststellen van de kinderalimentatie moet rekening gehouden worden met de verlaagde meerderjarigheidsgrens. Kinderen met de leeftijd tussen 18 en 21 jaar moeten nu ook worden voorzien in de kosten van studie en levensonderhoud. Hebben deze kinderen een inkomen door bijvoorbeeld een bijbaan, dan kan het alimentatiebedrag worden gewijzigd naar een lager bedrag.
De gemeente verstrekt vaak een bijstandsuitkering aan recent gescheiden partners. Dit heet het “Bijstandsverhaal” en dit is alleen mogelijk wanneer er sprake is van een ex-partner die te weinig alimentatie betaalt. De aanbevelingen binnen de tremanormen zijn ook van toepassing op de bijstand wanneer er sprake is van een onderhoudsverplichting, wat kan leiden tot vragen van bestuursrechtelijke aard.
De behoefte aan alimentatie wordt bepaald aan de hand van de tremanormen. Kan iemand niet in eigen levensonderhoud voorzien, dan is hij of zij alimentatiebehoeftig. Dit gaat alleen over partneralimentatie en wanneer de desbetreffende ex-partner de middelen ook niet in redelijkheid kan verkrijgen. Gaat het om een scheiding met kinderen, dan wordt er automatisch uitgegaan van een behoefte aan kinderalimentatie. De alimentatiebehoefte houdt niet op bij het bestaansminimum. De omgang van de alimentatiebehoefte hang af van specifieke omstandigheden en wordt dan ook van geval tot geval bepaald.
Belangrijk is het om te weten dat er een grote wijziging is doorgevoerd in de maximale duur van de verplichting tot het betalen van partneralimentatie. In de Wet herziening partneralimentatie die per 1 januari 2020 in werking is getreden staat de basisregel dat de termijn gelijk is aan de helft van de duur van het huwelijk met een maximum van 5 jaar. Voorheen was dit maximaal 12 jaar.
Een veelvoorkomend voorbeeld is wanneer de vrouw tijdens het huwelijk niet werkte om voor de kinderen te zorgen. Na een scheiding is zij een alleenstaande moeder en zal haar eigen inkomen moeten gaan verdienen. In dit geval ontvangt zij partneralimentatie, maar wanneer zij niet voldoende inspanningen levert om een eigen inkomen te genereren, kan de partneralimentatie verlaagd worden. In het geval van partneralimentatie wordt er dus wel vanuit gegaan dat de alimentatiebehoeftige inspanningen doet om een eigen inkomen te verdienen.
Zowel de draagkracht als de behoefte mag de vast te stellen alimentatie niet overstijgen. De maximale alimentatie is dus het laagste van de twee. Hierop zijn diverse omstandigheden van invloed, bijvoorbeeld om de alimentatie op lager dan het maximum in te stellen. Tijdens de scheidingsprocedure berekenen we, onder andere aan de hand van de tremanormen, de maximale alimentatie en adviseren we u over de hoogte van de te betalen partner- of kinderalimentatie. We bemiddelen daarnaast om tot een situatie te komen waarin beide partijen hun recht kunnen behalen. Hierbij zijn het ouderschapsplan, de omgangsregeling en de co-ouderschapsregeling allemaal van invloed op de hoogte van de alimentatie.